נפתלי פרימור, שירתי

Puszcza

gałęzie wspinają się, przechodzą jedna w drugą
plączą się wzajemnie
ludzkie oko nie rozdzieli
czy wyrastają oddzielnie czy stanowią jeden i ten sam pęd
nie mogę się wycofać
każdy ruch, napina jakąś gałąź jak sznur łuk
nagle uderzył swą łapą
zatrzymując mnie na uwięzi
z ramionami wyciągniętymi na bok
wydłużone palce nie odróżniają się niczym od reszty
?czy uwięziony czy zgubiony
a może zmieniłem się i pochłonęła mnie puszcza
on i ona nie są świadomi siebie
los ich prowadzi, nie mogą się wycofać
podążają jeden naprzeciw drugiemu
aż do dotyku, po raz pierwszy się spotykają
wzrokiem się badają
rozciągają swą pamięć na ile są zdolni
aż do dzieciństwa, niestety nie pamiętają siebie
napięte myśli krzyczą
,roznoszą swój podziw
każde miejsce dotyku, nawet przypadkowe
łączy, spaja ich w sieć
puszcza

19.10.2020